birkaç yıl önce olan ama yıllaar önceymiş gibi gelen zamanda, bir yerlere mensubiyet hissettiğimiz zamanlarda, yaşamamızda bir amaç bulduğumuz zamanlarda, uyandığımıza bir sebep bulduğumuz zamanlarda, günleri geviş getirmediğimiz zamanlarda, okuduğumuzda, yürüdüğümüzde, hissimizde büyü duyumsadığımız zamanlarda söylemenin bir lezzeti vardı, anlatmanın bir anlamı vardı, zorlukların sıkılmaların bile paylaşmanın kayda değer zevki vardı. öfkelerimiz ama inançlarımız, yenilgilerimiz ama sonuna kadar savunmalarımız vardı. alnımız ak hissedişimiz güç belaya imtihan deyişlerimiz, bunları birlikte düşlediğimiz arkadaşlarımız vardı. günlerin tadı vardı. kaygı vardı ama tevekkül vardı. şimdi yok. hiçbirisi.